خدمات اخذ اقامت | اقامت دائم | اقامت موقت

اقامت دائمی (انگلیسی: Permanent residency) به چگونگی ماندن افراد در یک کشور اشاره دارد که از حق شهروندی برخوردار نیستند. این ماندن معمولاً برای یک دوره نامحدود است، یک فرد با چنین موقعیتی گفته می‌شود که دارای ماندن دائمی است.

خود مقیم همیشه از حق اقامت همیشه متمایز است. این افراد از قانون مهار مهاجرت مستثنی هستند، افرادی که حائز اقامت همیشه هستند، اگر حق اقامت نداشته باشند کماکان به قانون کنترل مهاجرت بیچارگی دارند. با این حال، حق اقامت، اتوماتیک به کسانی که از ماندن همیشه برخوردار می‌شوند تعلق می‌گیرد. کسی که دارای این وضعیت است در اکثر موارد پروانه شغل کردن دارد.
کشورهای حائز سیستم اقامت دائم
همه کشورها فرمان ماندن دائم اعطا نمی‌کنند و اجازه‌ها و شرایط هر کشور به‌طور گسترده‌ای با یکدیگر متفاوت هستند.
کشورهای عضو اتحادیه اروپا از قانون دادن اعطای اقامت همش به یک فرد برخوردار هستند، زیرا قوانین اتحادیه اروپا این فرمان را به یک ملیت این اتحادیه می‌دهد تا بعد از ۵ سنه اقامت گذرا بتواند ماندن همش یک کشور اروپایی سایر را توسط بیاورد. اتحادیه اروپا در ضمن حق اقامت همیشه برای ماندن طولانی شهروندان کشورهای ثالث را به مایه دستورکار (EC/2003/109) می‌دهد. این رویکرد جدیدی برای کل کشورهایی بود که به این قانون پیوستند و این حقوق می‌تواند در سراسر مرزهای ملی کشورهایشان اعطا شود.

سایر کشورها در خصوص ماندن دائم تعاریف مختلفی دارند که روابطشان با سایر کشورها نیر بر این اساس تنظیم می‌گردد.[۷][۸][۹][۱۰]

وظایف دارندگان ماندن دائم
مقیم دائم از تعهدات ماندن ویژه برای حفظ چگونگی خود برخوردار است. در برخی موارد، ماندن دائم شدنی است مشمول گونه خاصی از کارگماری یا کسب وکار باشد.

بسیاری از کشورها دوره رسمی خدمت در ارتش برای شهروندان دارند، برخی از کشورها مثل سنگاپور این خدمات را به شهروندان همیشه گزین کردن می‌دهند. با این حال در سنگاپور، بیشتری ساکنان دودمان اول از رفتن به خدمت در ارتش معاف هستند و تنها پسرانشان به خدمت می‌روند.[۱۱]

در وضعیتی مشابه، در ایالات متحده از خدمات انتخابی برخوردارند. یک ثبت نام اجباری دوره نظامی هستی دارد که کل اتباع مرد بین ۱۸ تا ۲۶ باید این دوره را بگذرانند. این شرایط به لحاظ نظری حتی به کسانی که ساکن غیرقانونی مملکت هستند اعمال می‌شود. تقاضا متقاضیان اقامت همش پذیرفته نمی‌شود. یا در صورت عدم استجابت متقاضی به الزام در خدمت نظامی تقاضا اقامتش لغو می‌شود.[۱۲]

اقامت همیشه شدنی است در برخی از کشورها بیچارگی به طی کردن پروسه مینیمم زمان اقامت در کشور بعد از اعطای اقامت همیشه باشد (مثل استرالیا و کانادا). در آمریکا چگونگی تابعیت یا اقامت دائم بسته به این است که اگر فرد بیش از موعد مشخص شده بیرون از کشور میزبان باشد. تابعیت خویش را از دست می‌دهد.

فردی که ماندن همش دارد نیز به لحاظ شهروندی و پرداخت مالیات از شرایط مانند فوق در آمریکا برخوردار است.

از دست دادن چگونگی اقامت
کسی که ماندن دائم دارد اگر به وظایف شهروندی اش عمل نکند، وضعیت ماندن خویش را از دست می‌دهد مثلاً

ترک کشور بیش از بیشینه روزهای مشخص شده (در میان کشورها سررسید تفاوت می‌کند اما معمولاً بیش از ۲ سنه است).
فرد مرتکب جنایات جدی شده و به تبعید رفته یا در صدد از بین بردن مملکت باشد و امنیت ملی را ترسانیدن کند.
دسترسی به شهروندی
معمولاً کسی که ماندن همش دارد بعد از یک دوره ماندن زودگذر معمولاً ۵ سنه در مملکت باره درخواست برای شهروندی می‌تواند بر پایه قانون فرمان تابعیت بگیرد. تابعیت دوگانه بسته به قوانین هر مملکت ممکن است قبول یا مجاز نباشد
تفاوت بین ماندن و تابعیت یک کشور
آیا تا به حال به اصطلاحات ماندن و یا تابعیت برخورده اید؟ آیا در باره تفاوت تابعیت و ماندن درنگ نموده اید؟آیا با دریافت یکی می تاب به دیگری دست یافت؟ آیا اقامت و اقامتگاه به یک معنا هستند؟ فواید اخذ اقامت و یا تابعیت یک دولت در چیست؟ آیا ماندن یک امر اکتسابی است؟ شیوه دستیابی به تابعیت و اقامت یک مملکت محدود است یا طرقی گوناگون دارند؟اهمیت پیروی از قوانین یک دولت در چیست؟

در حقوق بین الملل با دو اصطلاح تابعیت و اقامت روبرو هستیم اما اهمیت این اصطلاحات تنها در پهنه بین الملل نیست که ارائه کرد می کند در دانشمند واقع و زمانی که اشخاص درگیر روابط و تعاملات ،دادستد، دادگری حق و غیره می شوند. تفاوت اقامت وتابعیت یک کشور و مزایای هرکدام روشن می شوند.در دیدگاهی قانونی می توانیم به ماده ۱۰۰۲ قانون مدنی اشاره نماییم ، در این مونث قانونگذار از اقامتگاه کلام گفته و آن را محلی برای سکونت و مرکز امور اشخاص ذکر نموده است.و اقامتگاه اشخاص حقوقی اعم از کمپانی ها ، موسسات و غیره را مرکز عملیات آنها دانسته است.

اقامت

اقامت در لغت به معنای سکونت کردن ،سکون،آرامش و توقف ،مسکن و خانه می باشدو اقامتگاه عبارت از مقرر،قرارگاه و جای اقامت کردن است.

حالا احتمالاً این سوال مطرح باشد که آیا صرف سکونت در داخل مرزهای جغرافیایی یک کشور دلیل بر ماندن در آن مملکت است؟در استجابت به طور قطعی می توان گفت خیر! برای بیان روشن تر این مسئله می توانیم به حالت های متصوره در باره چگونگی ماندن یک شخص اشاره نماییم. ممکن است شخص ماندن و تابعیت کشوری را تواما داشته باشد حالت دیگر اینکه اقامت داشته اما تابعیت را نداشته باشد و یا اینکه نه تابعیت و نه ماندن را نداشته باشد و به طور غیر قانونی در آن کشور مقیم باشد.در مورد اقامت ،شخص می تواند به طور همیشه و یا گذرا دارای ماندن باشد اقامت گذرا اعم از زمانی است که اشخاص تحت ویزای توریستی وبا هدف سفر در کشوری غیر از مملکت متبوع ماندن می گزینند و در ضمن زمانی که تحت ویزاهای متفاوت تحصیلی ،سرمایه گذاری ،ثبت شرکت وکار((اعم از اینکه ویزای ; جست و جوی کار باشد و یا بر اسا س رهنمود کار))و غیره به مملکت مقصد ورود کرده سکنی گزیده و در چهره کارگماری از طریق ویزاهای مربوطه مالیات پرداخته و بر پایه قوانین خاص هر مملکت در منتهی موفق به اخذ اقامت همش می گردند.البته در نوع دوم ماندن گذرا مدت ماندن معولا در پیش درآمد ۱ سال و بعد متعلق به بنا بر قانون هر کشور متفاوت است.

تابعیت

در لغت به معنای پیرو و فرماندار بودن است. و تبعه شخصی است که عضو جمعیت اصلی یک دولت باشد و شخصی که عضو این جمعیت نباشد حتی اگر در سرزمین آن دولت اقامت داشته باشد اجنبی قلمداد می شود.

تابعیت نشان دهنده ی رابطه سیاسی شخص اعم ازحقیقی یا حقوقی با دولت است چرا که حقوق و وظایف اشخاص از حاکمیت یک دولت نشات می گیرد و وضع سیاسی فرد را معین می کند از این جهت که ملزم به اطاعت از قوانین آن دولت است.

رابطه ای معنوی است زیرا شهروندان یک کشور را فارغ از فضا و سررسید از جهت قصد مشترک به دولت پیوند می دهد.

و در واپسین،انجام رابطه ای حقوقی است چرا که در نظام داخلی و بین المللی یادبود ها حقوقی بر شخص بار می شودو به طور کلی حقوق و تکالیف شخص از تابعیت وی نشات می گیرد.
در حالت ساده، به کسی که جایی حیات میکنه مقیم میگن! 🙂

حالا این زندگی کردن در جایی ممکن دو حالت کلی داشته باشه:

موقتی
دائمی

اقامت موقت
همون طور که از اسمش هم معلومه، یعنی با مدت محدود. یعنی بر حسب مدت زمانی که ویزای شما اعتبار داره، پروانه زندگی در اون مملکت رو دارید. معمولا مدت اعتبار ویزا بر حسب انگیزه صدور ویزا هست، مثلا ویزاهای کاری، بر حسب مدت قرارداد، یعنی اگه قرارداد کاری با جایی به مدت یک سال دارید، ویزای یک ساله برای شما صادر میشه.

مجوز ماندن رو به انگلیسی Residence Permit و به آلمانی Aufenthaltstitel میگن.

مجوز اقامت مدت دار یا همون موقتی رو به آلمانی Aufenthaltserlaubnis میگن.

اقامت دائم
یعنی به چهره نامحدود، یعنی هرچقدر دلتون میخواد میتونید در اون کشور زندگی کنید.

اقامت همیشه به انگلیسی میشه Permanent Residence یا مخفف اون PR. به آلمانی هم بهش Unbefristete Aufenthaltstitel یا Niederlassungserlaubnis میگن.

معمولا هنگامیکه برای کسی ویزا صادر میشه، از نوع مدت دار هست و نه نامحدود! بر حسب اینکه چه گونه ویزایی داره، شدنی بتونه پس از مدتی اون ویزا رو تبدیل به اقامت دائم بکنه.

مثلا دارندگان بلوکارت با داشتن مدرک زبان آلمانی معادل سطح B1 میتونند پس از ۲۱ ماه ویزای خودشون رو به ماندن دائم تبدیل کنند.

تا الان حرفی از شهروند جایی شدن نزدیم! شهروندی یعنی پذیرفتن تابعیت اون کشور، یعنی شما ملیت خودتون رو تغییر میدین به ملیت اون کشور دوم که معمولا لازمه این شغل اینه که سالهای زیادی در اون مملکت حیات کرده باشید (آلمان در حالت عادی ۵ تا ۸ سال) و آزمون شهروندی اون کشور رو هم باید بدید. تنها در صورت شهروند جایی شدن امکان دریافت گذرنامه اون کشور هست، یعنی پاسپورت بعد از شهروند شدن برای شما صادر میشود.

شهروند جایی بودن رو به انگلیسی Citizenship و به آلمانی Staatsangehörigkeit، و تابعیت آلمانی رو Deutsche Staatsangehörigkeit میگن.

نکته مهم اینکه داشتن ماندن دائم یا حتی شهروندی به این معنی نیست که این ماندن از شما سلب نمیشه! و کشورهای مختلف قوانین مختلفی دارند در این راستا! یعنی ممکن شما شهروند جایی باشید، و تابعیت اون کشور رو کسب کرده باشید، اما به دلایلی، مثلا مدت طولانی خارج از اون کشور حیات کردن، این تابعیت از شما گرفته بشه!